goldcanaryMeer dan enig ander onderwerp in internationale financiën, veroorzaakt fanatieke pros en contra’s over de terugkeer naar de Goud Standard. Tegenstanders noemen goud een “barbaarse relikwie” – een uitdrukking van Keynes. Terwijl Goud voorstanders moderne centrale bankiers beschouwen als tovenaars die geld creëren uit het niets wat resulteert in afroming van zuurverdiend spaargeld noodzakelijk voor productieve investeringen. Goud is geen handelswaar, geen investering, het is het geld bij uitstek. Het is heel schaars. Gezien de eigenschappen van schaarste, duurzaamheid, uniformiteit, etc. – is het argument goud als geld sterk. Centrale bankiers willen goud niet als vorm van geld aanvaarden, omdat ze dit niet kunnen manipuleren en creëren het uit het niets.

Goudprijs

De marktprijs van goud is belangrijk omdat die het ultieme vertrouwen in papieren valuta’s weerspiegelt. De veeljarige stijging van degoudprijs tot 2011 is het bewijs dat de Amerikaanse dollar en daarmee alle andere papieren valuta’s devalueerden, zoals ook gebeurde in 1931 toen Engeland het pond devalueerde. Alleen de huidige absolute devaluatie t.o.v. goud is uitgesponnen over een langere periode dan in 1931 het geval was. Dit proces van devaluatie is minder zichtbaar omdat alle andere belangrijke valuta gelijktijdig mee omlaag gaan ten opzichte van goud. Met als resultaat inflatie van de wereld grondstoffenprijzen. Beschreven in voorgaande essay; – “het langdurige karakter van de Grote Depressie van de jaren ’30 is niet te wijten aan goud.”

In de afgelopen twee jaar is de goudprijs kunstmatig lager gemanipuleerd om het valse vertrouwen in papierenvaluta te onderbouwen, maar als het vertrouwen uiteindelijk toch verloren gaat, zal de chaos alleen nog groter worden omdat de markt zich aanpast voor deze vertraagde prijsstijging. Dus goud als monetaire standaard is nog steeds het beste antwoord voor de ernstigste monetaire crisis van nu.

Maar de werkelijkheid is anders; het huidige monetaire beleid is erop gericht om goud als geld af te doen en te benadrukken dat papier beter en een adequatere vervanging is, in de handen van wijze centrale bankiers. Het vertrouwen in goud moet worden overgedragen aan politici en bureaucraten die verantwoordelijk zijn voor het monetaire beleid in het systeem.

Deze benadering faalt echter te erkennen dat marktdeelnemers in de hele geschiedenis de voorkeur gaven met reële activa te handelen, dus echt geld, in plaats van overheidspapier. De strijd tussen papier en eerlijk geld is van veel groter belang dan velen zich beseffen. De wereld zal de uitkomst van deze strijd in de niet al te verre toekomst te weten komen.

Papieren monetaire standaard

De huidige barre economische omstandigheden weerspiegelen het fiat geldsysteem, dat over de afgelopen 40 jaar bij elkaar werd gehouden met vele trucs en wat geluk. Sinds Richard Nixon op 15 augustus 1971 de laatste overblijfsels van de goudstandaard verwijderde uit de overeenkomst van Bretton Woods, was dat het einde van de goudwisselstandaard. Vanaf dat moment is de wereld op de papieren dollarstandaard geweest en sindsdien overspoeld met papiergeld. Voorspelbaar zien we nu het begin van het einde van dit systeem. En als dit gebeurt, breken moeilijke tijden aan voor de wereldeconomie.

Een papieren monetaire standaard betekent dat er geen beperkingen zijn op gebruik van de drukpers en overheidstekorten. Sinds 1971, heeft de dollar – en alle andere papieren valuta’s – ca. 80 % aan koopkracht verloren. Gezond verstand vertelt ons dat dit proces niet duurzaam is en er iets zal gaan veranderen. Tot nu toe maakt geen enkele verantwoordelijke autoriteit zich hierover zorgen. Gezond geld stimuleert het vertrouwen, maar wanneer dit vertrouwen verloren gaat, – wat altijd gebeurt met papiergeld – zullen de vertraagde gevolgen met kracht toeslaan.

Na de opheffing van de Bretton Woods overeenkomst, heeft de wereld in wezen de dollar als een vervanging van goud aanvaard, door de dollar in reserve te houden kon daarop nog meer monetaire expansie worden gecreëerd. Het was een geweldige regeling die tot nu toe iedereen gelukkig maakte. Het bezit van de drukpers om net zoveel dollars te maken als je wilt, klinkt geweldig.

Wereldreservemunt

Deze verse dollars worden gebruikt om federale schulden op te kopen en verkwistingen te stimuleren. Als deze dollar door het fractioneel reserve bankingsysteem circuleren, worden ze nog eens vele malen vermenigvuldigd. De dollars die overblijven worden aanvaard door Amerikaanse handelspartners als ze hun producten verkopen. Met andere woorden, de VS schept de wereld reserve valuta zonder kosten en ontvangt hiervoor in ruil in het buitenland gefabriceerde goederen. De overtollige dollars die naar het buitenland gaan – met name Japan en China – worden terug geleend, door Amerikaanse overheidsschulden – Treasuries – te kopen.

Maar aan alle goede dingen komt een eind, en zo zal ook deze regeling eindigen. De VS is de grootste schuldennatie ooit. Ze zijn buitenlanders meer schuldig dan enig ander land ooit in de hele geschiedenis verschuldigd is geweest, meer dan $ 17.5 biljoen. Een schuld van deze omvang eindigt met verlaging in waarde van de munt van de schuldennatie. En dat proces is begonnen. Geld drukken, het kopen van buitenlandse producten, en buitenlandse houders van dollars je schuld verkopen, eindigt wanneer de buitenlandse houders van deze schuld zich zorgen over de toekomstige waarde van de dollar maken.

Zodra dit proces wordt erkend, zal zeker de rente stijgen, ondanks de verwoede pogingen van de Fed om de rente laag te houden, in tegendeel de rente is eigenlijk al aan het stijgen. De officiële verklaring is dat dit te wijten is aan een economisch herstel door een toename van de vraag naar leningen. – Een daling van de vraag naar de Amerikaanse schuld en de onwil om Amerikaanse dollars te houden is de meer waarschijnlijke oorzaak.

Uiteindelijk zal de VS boeten voor het boven haar stand leven. Schuld zal op de een of andere manier worden betaald. Terwijl, opgeblazen valuta altijd terug komt bij degenen die de “voordelen” van de inflatie hebben genoten zal dit uiteindelijk culmineren in hyperinflatie.

Dit proces is zeer gevaarlijk, men kan zich afvragen waarom zoveel economen en politici dit valutagevaar niet zien aankomen, neen, ze zoeken de dader hiervoor liever bij een ander. Verrassend is dat deze daders de buitenlanders zijn die zo dwaas waren om US schuldpapier te ruilen tegen nuttige goederen en hun opbrengst als lening terug te sturen naar de VS.

Centrale banken

Dit hele gedoe heeft de export van banen aangemoedigd omdat meer en meer buitenlandse goederen werden gekocht. Maar slechts weinigen begrijpen wat de rol van de Centrale Bank in deze is geweest, politici beklagen zich hierover, en roepen om het hardst de concurrentie met verhoogde tarieven te straffen. Protectionisme is een voorspelbaar gevolg van papiergeldinflatie, net zoals de verarming van de hele middenklasse.

De rationele lange termijn benadering is dat centrale banken en het fiat geldsysteem hiervan niets kunnen worden verweten; in plaats daarvan ligt de oorzaak bij het vrijemarktkapitalisme. Dit is wat gebeurde in de jaren 1930. De Keynesianen, die toen het economisch denken domineerden, gaven ten onrechte de schuld aan de goudenstandaard, in plaats van aan de onevenwichtige begrotingen, oversized belastingverhogingen, onnodige tariefverhogingen, en last but not least het beleid van de centrale bank.

Big business en het bancaire systeem verdienen onze hardste kritiek, maar niet omdat ze groot zijn of omdat ze een hoop winst maken. Onze kritiek gaat naar de bijzondere voordelen die zij behalen dankzij dit fiduciair monetair systeem, ontworpen om de business class te helpen ten koste van de arbeidersklasse.

Het monetair systeem van nu wordt gebruikt om de tekorten te financieren afkomstig van sociale welvaart programma’s en oorlogsuitgaven; het militair-industrieel complex is een groot voorstander van het huidige monetaire systeem. Leiders zijn dwaas genoeg te geloven dat ze het proces kunnen beheersen en de voordelen die naar bedrijven en banken gaan te beperken door verhoging van uitgaven voor het welzijn van de armen. Maar dit gebeurt nooit. Bankiers en machtige financiële speciale belangen controleren het uitgavenproces van de overheid en gooien alleen wat kruimels naar de armen.

Grote schade wordt toegebracht aan de economie en de mensen in de arbeidersklasse, veroorzaakt door de pogingen van de Centrale Banken om een onbeheersbaar fiat monetair systeem te beheren. Economische interventie, en financiering d.m.v. inflatie, is gevaarlijk voor elke overheid. Het biedt het grote geld de stimulans meer controle over regeringen te verkrijgen. Het grote geld komt van degenen die het hebben – big business en bancaire belangen. Daarom worden letterlijk miljarden dollars uitgegeven aan verkiezingen en lobbyen. De enige manier om het eigenvermogen te herstellen is om de primaire functie van de overheid te veranderen van economische planning en militarisme naar het beschermen van de vrijheid van de burgers. Zonder geld, zijn mensen rechteloze omdat ze voor toegang het grote geld nodig hebben.

De economische problemen van nu zijn direct gerelateerd aan de monetaire excessen van de afgelopen drie tot vier decennia en de meer recente inspanningen van de Centrale Banken om de correctie die de markt eist te dwarsbomen.

Verkeerde investeringen en teveel schuld

Papiergeld moedigt speculatie aan, corruptie, overmatige schuldenlast, en verkeerde investeringen. De markt beweegt zich echter altijd in de richting van het elimineren van slechte investeringen, het liquideren van schuld, en vermindering van speculatieve excessen. Wat we hebben gezien, vooral sinds de beurspiek van begin 2000, is het onderdrukken door vertragingsstrijd, tussen de pogingen van de Fed om een recessie te voorkomen, de recessie te beperken, groei te stimulering d.m.v. geldcreatie en nul procent rente, en de markt die vraagt om afschaffing van slechte investeringen en overtollige schuld.

De markt heeft behoefte aan nieuwe en gezonde groei, welke niet kunnen plaatsvinden totdat een grote schoonmaak van het systeem heeft plaats gevonden. ZIRP zal niet zo snel de herbouw van verdwenen staal- en textielindustrieën aanmoedigen. Duidelijk is, dat meer nodig is.

Wereldwijd zijn centrale bankiers bezorgd over het gebrek aan reactie op de lage rente en ze hebben zich verenigd in een gezamenlijke inspanning om de wereldeconomie te redden door middel van een beleid ter bescherming van de rol van de dollar in de wereldeconomie, en het ontkennen dat inflatie bestaat waardoor onbeperkte uitbreiding van de dollar geldhoeveelheid mogelijk is. Om het vertrouwen in de dollar te behouden, moet de goudprijs in toom worden gehouden op rond de $1.300/ounce.

De afgelopen jaren is er sprake van een gecoördineerde inspanning van de centrale bankiers om de goudprijs onder controle te houden door een deel van hun goudvoorraad op de markt te storten, deze inspanning zal mislukken.

Het argument tegen goud heeft niets te maken met goud per se; het heeft te maken met het beleid. Geanalyseerde historische acties hebben aangetoond dat de centrale bankiers in de jaren 1930 de krappe geld situatie hadden kunnen voorkomen, en deze niet werd veroorzaakt door goud. Ze hadden vreemde valuta kunnen kopen met nieuw gedrukte dollars, of de basis van de geldhoeveelheid kunnen uitbreiden zoveel als mogelijk was onder de toenmalige goudwisselstandaard, en de waarde van goud beter aan de hoeveelheid schuld aan te passen. De echte oorsprong van het falen was feitelijk een te lage goudprijs, de basisprijs van $ 22/ounce hadden ze toen moeten stellen op $ 50/ounce of hoger.

Maar de centrale bankiers willen de macht behouden om potentieel onbeperkte hoeveelheden geld te creëren, en dat vereist het loslaten van goud!

“Het goud te beschuldigen van de Grote Depressie is als het beschuldigen van de bankbediende voor de bankoverval. De bankbediende kan aanwezig zijn geweest toen de overval plaatsvond, maar ze had de misdaad niet begaan. In het geval van de Grote Depressie, was de misdaad van te krap geld niet gepleegd door goud, maar door de centrale bankiers die een aantal vermijdbare beleidsblunders begingen. In internationale financiën, is goud niet het beleid; het is het instrument. De tragedie van de grote Depressie aan de goudwisselstandaard te wijten is handig voor centrale bankiers die de macht zoeken onbeperkt geld te printen. Centrale Bankiers waren de schuldigen, en niet het geld; en nu weer zijn de Centrale Bankiers verantwoordelijk voor de crisis; ze zoeken naar een excuus om fiat geld zonder enige beperking te rechtvaardigen.”

Inmiddels is het duidelijk dat de centrale bankiers de controle over de economie hebben verloren. Wanneer alles is gezegd en gedaan zullen de QE experimenten de geschiedenis in gaan als een mislukking – het gratis papiergeld heeft assetbubbels gecreëerd die nu op barsten staan. Van begin af aan was het duidelijk dat geld voor niets, niet eeuwig is. En nu moet al dat ‘geld – voor – niets’ weer verdwijnen – de mensen krijgen het financieel moeilijk om in deze economie te gedijen.

$33 biljoen uit het niets

De Fed heeft uit het niets $ 33 biljoen aan goederen en diensten gecreëerd over de afgelopen 40 jaar – al dit overtollige krediet zal moeten verdwijnen, omdat dat geld niet uit spaargelden kwam, de spaarquote ging zelfs omlaag gedurende deze periode. Evenmin kwam het uit winsten. Lonen en winsten – in reële termen – zijn nauwelijks gestegen sinds de jaren 1970.

De centrale bankiers denken dat ze de economie volledig naar hun hand kunnen zetten. Nauwelijks een enkele prijs is niet door hen beïnvloed. Er is geen toename van productiviteit en reële omzetgroei geweest. Dit hele systeem is gemaakt en geleid door de Centrale Bankiers – een publiek kartel van particuliere elite banken. En dat is uiterst zorgwekkend.

Wijze centrale bankiers denken dat ze voor altijd echte rijkdom creëerden door een snellere vergroting van krediet dan dat van het BBP – ze zijn op z’n zachts gezegd kinderlijk naïef. In een betere wereld, is krediet afhankelijk van gespaard geld, welke reële bezittingen vertegenwoordigen. Nu moeten meer middelen uit de toekomst worden onttrokken om vandaag van te genieten. Elk jaar, worden de vorderingen op toekomstige winstgroei groter – en elk jaar wordt de schuld nog onverdraaglijker. Op de een of andere manier. Op een dag. Worden de vorderingen op de toekomst afgewaardeerd.

17 Reasons To Own Gold Right Now

Jim Rickards on the Death of Money, China, and Financial Warfare

“Er is slechts ongeveer 35.000 ton aan officieel goud in de wereld – niet meegerekend privé goud – ik spreek alleen over officieel goud (Bron: Financial Sense). Dus, wanneer een land 3 tot 4 duizend ton heeft gekocht, wat de Chinezen hebben gedaan, dat is dat 10 % van al het officiële goud in de wereld. Het is een enorme hoeveelheid goud… En China zegt, prima, maar wij Chinezen willen een sterke dollar. Geloof het of niet, ze zijn de beste vrienden van de dollar, omdat ze zoveel dollars hebben – echt biljoenen dollars. Wij willen een sterke dollar, maar als de VS de dollar afprijst door inflatie en geld drukken, gaan we verliezen op ons papier, maar we gaan het goedmaken op ons goud… Dus wat ze hebben gedaan is het maken van een hedgepositie. Als de dollar stabiel is, kunnen ze niet veel winst maken op het goud, maar hun dollars blijven waardevol. Maar als de dollar inflatie doorzet verminderd dat de waarde van het spaargeld, ze gaan dan op het papier verliezen, maar maken het goed op het goud. Maar, veel mensen speculeren dat China probeert het goud te kopen om uit te komen met een door goud gedekte valuta. Maar dat gaat niet snel gebeuren. China is niet eens in de buurt van een eigen reserve valuta. Wat ze doen is het bouwen van een hedgepositie om hun rijkdom te behouden. En wat ik zeg aan beleggers is hey als het goed genoeg is voor de Chinezen, is het goed genoeg voor de rest van ons. Met andere woorden, we moeten wat goud – niet alles, maar zo’n 10 % gouddekking hebben om alle andere activa af te dekken.”