Centrale bankiers veroorzaakten de crisis:

Innovatief denken is vereist:

Er zijn onweerswolken aan alle horizonten en het consumentenvertrouwen is verdwenen. Toen alles goed ging dachten de mensen dat het niet waar was. Nu geloven ze niet dat het waar is, het is omgekeerd. Eenmaal werd geloofd dat mensen rijker konden worden door verspilling van geld dat niet van hen was, nu gaan ze om financiële steun naar hun regering.

Eerst dacht men dat deze crisis een economische recessie was die alleen een jaar of zo zou duren. Maar nu deze recessie al vier jaar oud is wordt het langzaamaan een depressie. Het verschil tussen de twee is dat een recessie tijdelijk is, terwijl een depressie structureel is. De wereld heeft te veel productiecapaciteit van alles, auto’s, elektronica, woningen, kantoren en noem maar op. Structurele hervormingen zijn nu van essentieel belang, van zowel verkleining van de productiecapaciteit als alles eromheen. Innovatieve toepassingen en innovatief denken moeten worden ingezet om de veranderingen met minimale schade op slimme wijze te realiseren.

Centrale bankiers veroorzaakten de crisis:

Deze crisis is veroorzaakt door de centrale bankiers, met name door hun verkeerde waardering van de kosten van kapitaal, dat resulteerde in verkeerde allocatie van kapitaal. Gedreven door gebruik te maken van schulden die uiteindelijk werden ontmaskerd als een monsterachtige vermogens bubbel, die vervolgens barstte. Met als gevolg de vernietiging van de levens en levensonderhoud van tientallen miljoenen van relatief onschuldige mensen.

Eerst Alan Greenspan en daarna Ben Bernanke, en nu Janet Yellen, waren blijkbaar niet in staat om deze crisis te zien aankomen, terwijl deze al lang in zicht was: culminerend in de ineenstorting van de huizen- en de kredietmarkten.

Toch is Bernanke en nu Yellen, nog steeds de mening toegedaan dat als je krediet goedkoper maakt, je de economische groei kunt stimuleren. Er is absoluut geen bewijs geleverd dat de FED-aankopen  van Amerikaanse staatsobligaties en hypothecaire obligaties met QE1, QE2 en Q3 de groei van de reële economie bevorderde. Het enige wat hij heeft bereikt is de stijging van aandelenkoersen en het gemakkelijker maken voor de Amerikaanse regering om de tekorten te financieren.

Centrale Bankiers kunnen geen ‘groei bevorderen’ als huishoudens hun schulden afbetalen. Het is veelzeggend dat Bernanke zei; dat de regering het fiscaal beleid op orde moet krijgen om meer vertrouwen (uitgaven) te bevorderen bij consumenten en bedrijven in het nemen van risico.

Leiders zien geen oplossing:

Onze leiders hebben kennelijk nog steeds geen duidelijke oplossing! Ze strooien het geld van de belastingbetaler rond en het lijkt erop dat ze geen enkele haast hebben om hun beleid te corrigeren. Zelfs nemen ze niet eens de tijd om te onderzoeken wat werkelijk de oorzaak van deze crisis was die ons in deze puinhoop bracht, zonder een grondige analyse van de situatie om tot een adequaat antwoord te komen. Ze hebben alleen Keynesiaanse stimuleringspakketten toegepast die corruptie veroorzaakten.

Politici willen banen creëren maar beseffen niet dat dit onmogelijk is. Er is genoeg praktische wijsheid beschikbaar om van te leren. Maar als je dezelfde mensen belast met het opruimen van de puinhoop die ze zelf gemaakt hebben, verwacht dan geen effectieve oplossingen. Zoals Einstein ooit schreef:

“Verwacht nooit dat de mensen die een probleem veroorzaakt hebben dit kunnen lossen.”

Simpel gezegd, de economie moet worden geherstructureerd en niet een nieuw leven worden ingeblazen.

Geen van onze leiders is in staat of bereid om gedurfde noodzakelijke beslissingen te nemen. Ze passen de verkeerde medicijnen (geld) toe en willen niet geloven noch luisteren naar de weinigen die hen kunnen helpen. De markt met de hulp van slimme ondernemers is in staat om de nodige aanpassingen te maken volgens de condities van een depressie die wel resultaat opleveren, terwijl dit proces 10 jaar of meer kan duren.

Bezuinigingen het verkeerde medicijn:

Bezuinigingen om de uitgaven te korten werken niet, het resulteert in meer ontslagen en toenemende werkloosheid. Begrotingen worden steeds verder uit hun evenwicht getrokken door de alsmaar groeiende hogere tekorten. Teruglopend BNP leidt tot nog meer economische ellende.

De Russische econoom Kondratieff toonde al in de jaren ’30 aan dat economische cycli krachtiger zijn dan de overheid. Terwijl de overheid de impact van een kleinere “normale” bubbel kan veranderen, zijn ze hulpeloos in de nasleep van een echte “Superbubbel.” De echte economische cyclus gaat zijn gang, het maakt niet uit wat de regering doet om deze te voorkomen.

Echte welvaart zal niet terugkomen totdat al het “gif” van de schuld uit het economische systeem is verwijderd. Het resultaat van onderschatting van deze cycli is catastrofaal, en met een kracht vele malen groter dan een regering kan controleren. Dus de reële economie gaat verzwakken.

Echt herstel vereist echt geld:

Voor een echt herstel is echt geld vereist in de handen van mensen die het kunnen laten gebeuren; in handen van ondernemers, familiebedrijven en zakenmensen, maar niet in handen van de overheid. Voor een eerlijk herstel moeten de mensen hun geld behouden zodat ze hun rekeningen kunnen betalen, sparen, investeren en het besteden aan wat ze ermee willen doen.

Depressies zijn uitzonderlijk:

Depressies zijn vrij uitzonderlijk, zodat er nauwelijks statistisch betrouwbare bewijzen en informatie beschikbaar is. Er bestaan geen algemene parameters want dit fenomeen is gewoon te bijzonder. Bijna niemand nog in leven is in staat zich de depressie van de jaren ’30 in detail te herinneren met de omstandigheden die toen plaatsvonden. Een depressie is niet een pauze in een lopende economie, het is het einde van de economische weg. Het is een situatie waarin alle schuld uit het systeem moet worden geperst. In deze omstandigheden zijn reddingsoperaties, financiële steun en stimuleringsmaatregelen van de overheid onvoldoende en in feite houden deze het herstel van dit proces tegen. Helaas bestaat deze visie slechts bij een minderheid.

Tijdens de bubbel jaren besteedden de mensen te veel geleend geld aan dingen die ze niet echt nodig hadden. Toen de kredietcrisis een feit werd dachten beleidsmakers dat meer geld moest worden besteed aan wat dan ook, alleen maar om werkgelegenheid, groei en inflatie te creëren.

Maar deze situatie groeit nu uit in een ‘Bailout-Superbom’ zonder oplossing van de economische crisis die hoe dan ook zal veranderen in een depressie. De aanpak van een depressie zoals uitgelegd vereist andere maatregelen, klaarblijkelijk zijn deze niet bekend bij onze beleidsmakers.

Is een economische depressie werkelijk zo slecht?

De argumenten luiden dat een depressie slecht is, want het land vraagt om voortdurende groei van het Bruto Nationaal Product (bnp). In een depressie verliezen mensen hun baan, zien hun inkomen dalen, bedrijven gaan failliet, enzovoorts. Mensen hebben minder geld te besteden; ze kunnen dus minder kopen.
Als dat alles is, lijkt het een geringe prijs die betaald moet worden om de voordelen van een depressie te realiseren, want aan het einde van een depressie zijn de schulden verdwenen. Zwakke bedrijven werden geliquideerd en de verkwistende consumenten zijn spaarders geworden. Dat moet toch wel iets waard zijn.
De voornaamste gedachte achter de zorgen is, dat in een depressie mensen niet krijgen wat ze hebben willen. Ze zijn teleurgesteld!  Ze zijn armer geworden, ze lopen op afgesleten schoenen en rijden in oude auto’s.
Wat zijn eigenlijk de oorzaken van een depressie? Mensen kiezen om te sparen in plaats van te besteden. Met als gevolg een daling van de vraag dus ook een daling van de verkoop, met als consequentie een stijging van de werkloosheid, met dalende prijzen en alle andere nare dingen als resultaat, dat heet ‘depressie.’ En toch, achter dit alles is het verlangen van mensen om echt te willen sparen. Het verlangen om te sparen is reëel en weloverwogen. Zonder te sparen kunnen mensen niet comfortabel met pensioen gaan.

Zonder te sparen zijn ze niet bestand tegen financiële tegenslagen. Zonder te sparen kunnen ze niet profiteren van eventuele buitenkansjes die op hun pad komen.
Met andere woorden, er is een depressie omdat de mensen de voorkeur geven aan spaargeld in plaats van een nieuwe auto of een paar nieuwe schoenen, of een vakantie. Mensen kiezen ervoor om hun eigen voedsel te bewaren om dat op te eten wanneer zij het willen. Wat is daar mis mee? Helemaal niets.
Maar het heeft als gevolg dat de economen die het BNP meten, waarnemen dat de economische groei niet gaat in de richting die zij willen, of althans in een richting, waarvan ze denken er iets aan te kunnen veranderen. Hun antwoord hierop is dat het volk hun spaargeld mogen behouden, met het gevolg dat de economen de invloed van de hogere spaarquota neutraliseren door verhoging van de overheidsuitgaven.
Het klinkt allemaal zo simpel, zo evident, zo evenwichtig verdeeld. Je zou bijna denken dat het zinvol is dat ze het doen, behalve als je er dieper over nadenkt.
De diepere gedachte:

Hier is de diepere gedachte: Waar vinden overheden het geld voor subsidies en uitkeringen dat ze willen uitgeven? Zij moeten daarvoor de spaargelden van de mensen gebruiken. Ze nemen de spaarders hun gespaard voedsel gewoon af! En daarmee is het probleem precies gelokaliseerd.

De stimuleringsmiddelen zouden uit iets anders moeten voortkomen bijvoorbeeld, uit de winsten op investeringen, of wat dies meer zei om het rendement te benutten dat zou moeten voortvloeien uit deze overheidsprojecten. We kunnen veilig aannemen dat deze overheidsprojecten geen rendement zullen opleveren, in ieder geval niet voor de spaarders die hun voedsel zelf hadden willen besteden. Als dat het geval geweest zou zijn, hadden ze liever zelf hun beleggingen uitgekozen en zou er in de eerste plaats mutatis mutandis geen depressie zijn geweest.
Dus in plaats van het voorkomen van een depressie, krijgt het volk humbug met economische ‘groei’. Alleen het is geen reële groei. Het is een groei die economen vleit maar de rest van het volk hongerig en teleurgesteld achterlaat. Het is voedsel zonder calorieën, getransformeerd als “groei” door economen die het BNP meten, maar feitelijk volledig nep en helemaal niet wat het volk echt wilde hebben.
En wat is er gebeurd met de spaargelden van het volk? De regeringen – via hun centrale bankiers – hebben deze met hun belangengroepen opgegeten.
Dit hele proces heet Keynesiaanse stimulering en ruikt naar oplichting van begin tot eind.
Het boek ‘De weg naar de slavernij’, – ‘The Road to Serfdom’ geschreven door Friederich Hayek in 1939, opnieuw herdrukt omdat het juist nu, net als toen, klopt en van grote betekenis is, zeker voor de nieuwe opbouw als deze depressie voorbij is.

Voordelen van economische depressie:

In mijn laatste essay ‘EU vandaag en morgen’ schreef ik: “Het uitblijven van overeenstemming over een ordelijke schuld reductie leidde in 1931 tot wanordelijk faillissementen, tarief oorlogen en verdere wereldwijde ineenstorting van de productie en de werkgelegenheid gedurende de laatste Grote Depressie.”

Vandaag een artikel over depressie geschreven door Bill Bonner dat de moeite waard is om te lezen. Het verklaart in detail de voor- en nadelen van een economische depressie, en toont hoe de economie zich weer herstelt.

“Het proberen om een depressie te voorkomen is niet alleen duur maar ook onmogelijk …. De Amerikaanse overheid besteedt 1,60 dollar voor elke $ 1 die zij ontvangt aan belastingen. Dit op zich is een recept voor een ramp, maar zeker niet voor een herstel. Het voorkomt zelfs het echte herstel dat moet gebeuren, door het wegnemen van het natuurlijke zelfherstellende effect van het marktsysteem.

De remedie voor een depressie is een depressie!

Een depressie verlaagt de prijzen van activa, consumentenprijzen en de rente. Dit maakt het mogelijk voor beleggers en zakenmensen hun inspanningen te richten op projecten die wel zullen werken. Zo kan bijvoorbeeld een autowasstraat geen goede investering zijn voor de prijs van € 100.000. Maar voor € 50.000 is het misschien een goede investering om een aantrekkelijke ‘cashflow’ te genereren.

Een investering heeft geen nut als je geld moet lenen tegen 6% rente. Maar tegen 3% … wordt het interessant. In een ideale wereld daalt ook de prijs van arbeid. Je bent bv. niet bereid of in staat om extra personeel in dienst te nemen voor €10 per uur, maar hoe ligt het bij €5?

Het probleem ligt bij de Centrale Banken die de zelf regulerende marktwerking torpedeert opdat werkgevers kunnen profiteren van lagere prijzen van arbeid door ongeschoolde arbeidskrachten.

De werkloosheiduitkering houdt werknemers tegen die deze subsidie verdisconteren voor hun eigen arbeid. Nul % rente en financiële reddingsoperaties houden de zombies overeind.

Zelfs onder de beste omstandigheden – dat wil zeggen, in een vrije markt – blijven arbeid tarieven meestal constant, omdat deze zich niet snel aan nieuwe omstandigheden aanpassen. Door het uitdelen van zoveel gemakkelijk geld, is het verbazingwekkend als ze ooit nog actief worden. Maar uiteindelijk zal een depressie de vereiste magie verrichten. De prijzen dalen, beleggers worden weggevaagd en bedrijven gaan failliet. De ‘vernietiging’ van het maatschappelijk kapitaal maakt zowel geld en arbeid vrij voor nieuwe toepassingen. Het ‘creatieve’ deel kan beginnen, maar nu nog niet. De Centrale Banken hebben duisternis gecreëerd  zonder een zonsopgang, het glas is 100% leeg. Er zijn tal van wolken, maar geen enkel zonnestraaltje.

Er zijn nu meer dan 6 werklozen die strijden voor elke job. Tijdens een normaal herstel zou in de VS de economie elke maand ongeveer 500.000 nieuwe banen toevoegen. In plaats daarvan werd in afgelopen maand 120.000 banen toegevoegd, door economen bejubeld als een grote overwinning. Onder gewone omstandigheden moeten elke maand 150.000 banen worden gecreëerd om alleen bij te blijven met de bevolkingsgroei. Want er zijn er nu 7 miljoen minder dan er in 2007 waren, en het aantal werklozen groeit nog steeds.

In 2007 waren slechts 10% van de werklozen voor 6 maanden of meer zonder werk. Maar vandaag de dag is het totaal 40%. Met zo weinig groei in de arbeidsmarkt zullen veel van deze werklozen nooit meer aan de slag komen. Wat is het probleem?

De jobless-recovery en zwakker herstel:

De waarheid is dat niemand het echt weet. De eenvoudige verklaring is dat er een economische correctie gaande is. Maar ook vóór deze correctie verdwenen fatsoenlijke banen. De recessie van 2001 werd gevolgd door de eerste ‘jobless-recovery’. Maar elke recessie sinds de jaren 1970 werd gevolgd door een zwakker en nog zwakker herstel.

Centrale Bankiers hebben totaal geen idee waarom dit zo is. Iedere politicus en beleidsadviseur suggereert de gebruikelijke remedies – meer onderwijs, herscholing en investeringen in infrastructuur. Maar er is geen enkel bewijs dat een van deze de werkgelegenheid echt bevordert.

De onderwijsindustrie is een bodemloos geldpot. Enorme sommen geld zijn “geïnvesteerd”, zowel door ouders als overheden. Het lijkt er niet op dat dit de economie veel heeft geholpen. Natuurlijk, een universitair diploma geeft meer kans om een baan te verkrijgen, maar alleen om deze af te nemen van iemand zonder zo’n opleiding.

Het werkloosheid probleem is een “harde noot om te kraken”, zegt The Financial Times. – Natuurlijk kunnen we van de ene dag op de andere het werkeloosheidsprobleem oplossen, maar de mensen zullen het niet waarderen. Door gewoon alle subsidies voor werklozen te verwijderen … en alle beperkingen op de arbeidsvoorwaarden te schrappen. De lonen zouden snel dalen met als resultaat dat binnen enkele dagen er weer een volledige werkgelegenheid is.

In feite zou de hele financiële crisis reeds nu over kunnen zijn en met minder pijn, maar omdat de FEDs al onder Greenspan tijdens de recessie van 2001/2 reeds het gemakkelijk geldbeleid toepasten om een depressie te voorkomen, is de recessie nu nog steeds niet verholpen. Met zijn Keynesiaanse aanpak van geld drukken schiep Greenspan de hausse op de huizenmarkt en de ineenstorting daarvan bracht de wereldeconomie op haar knieën. Dat begon met de financiële ineenstorting van de bank Lehman Brothers in 2008 en het begin werd van de huidige, nog steeds voortdurende malaise.

Het fundamentele probleem in de Europese PIIGS-landen  is dat de schuldenlast sneller groeit dan hun economieën. De markten verliezen vertrouwen in de economische levensvatbaarheid van deze landen en binnenkort zien beleggers het als een te groot risico om nog verder de kredietverlening voort te zetten. Dit is de reden waarom soevereine schulden een onhoudbaar niveau hebben bereikt.

Directe en indirecte financiële reddingsoperaties hebben de schulden ballon alleen maar groter gemaakt, waardoor de kans dat deze landen gedwongen zullen worden om de eurozone te verlaten alleen maar groter wordt. Soevereine faillissementen zullen uiteindelijk de samenstelling van de EU tegen het einde van volgend jaar veranderen – een sterkere zone met Duitsland als de ruggengraat, zou een mogelijkheid en uitkomst kunnen zijn?

Verdwijnend Credit volume:

In de hele bancaire wereld – van commerciële leningen inclusief leases en onroerend goed – stort het kredietvolume in. Uit de gegevens van de Amerikaanse Federal Reserve blijkt dat de $ 2 biljoen markt voor commerciële en industriële leningen in december 2016 haar piek had bereikte.

De sector is abrupt verzwakt als kredietverstrekkers de leningen-kraan dichtdraaiden, met name voor niet-residentiële woningen. In de afgelopen drie maanden is het volume gedaald 5,4% op jaarbasis, een tempo van de daling niet meer gezien sinds december 2008.

Als geen nieuwe leningen worden gemaakt, zal het aanbod van kredietgeld drastisch verminderen. Dat is het “doemsdag device” ingebed in het huidige creditgeldsysteem: Het is onderworpen aan een scherp en rampzalige daling van de geldhoeveelheid. N.l. doordat leningen worden betaald of afgeschreven, het uitstaande ‘krediet geld’ ophoudt te bestaan. Dit vermindert de geldhoeveelheid en triggers correcties, recessies, of markt crashes, dat gaat eindigen in een ernstige depressie.

Real – door goud gedekte – geld verdwijnt niet in een credit krimp. Maar fake “krediet geld” doet het. Dit maakt het gehele geldsysteem kwetsbaar door de kredietcyclus. Waarin eerst het Credit toeneemt, en vervolgens afneemt.

En als kredietgeld verdwijnt, verdiept zich de recessie waardoor de kredietmarkt verder inkrimpt, en de oorzaak is dat meer geld verdwijnt. Daarom is een krediet krimp zo gevaarlijk in de huidige wereld van ‘creditgeld’. Met meer dan van $ 200 biljoen aan uitstaande schulden zou zelfs een lichte krimp leiden tot een wereldwijde depressie.

Samenvatting:

Samengevat, een economische depressie zal een goede zaak blijken te zijn. Het rekent af met slechte investeringen en de markt ontdoet zich van speculanten. Het dwingt het kapitaal in productiever, meer rendabele toepassingen. Het doodt de zombie-industrieën. Oude industrieën worden afgedankt … dat verlaagt de kosten, waardoor nieuwe industrieën kunnen ontstaan. Het is de noodzakelijke “vernietiging” welke Schumpeter ‘creatieve destructie‘ noemde.

Hoe meer je erover nadenkt, hoe meer je het noodzakelijke nut begrijpt van de komende economische depressie. Na alle nutteloze reddingsoperaties en nep economisch herstel en groei, wordt een depressie iets om naar uit te kijken.

Het ambitieuze doel is Oorlog:

Als de Federal Reserve en de centrale banken de markten hun enig echte functie lieten doen, nl. het bepalen van de reële waarde, zou de economie op dit moment uit de problemen zijn. Dan zou op dit moment de wereld niet worden geconfronteerd met een nieuwe oorlog. Echter, ze weigeren dit te doen. De vrije markt hebben ze gestolen. We staan nu echt op de rand van een belangrijke gebeurtenis. Er komen grote hoeveelheden contant geld uit de beurs, als gevolg van al deze angst. Er zullen grote hoeveelheden contant geld verhuizen naar onderdrukte activa, zoals goud en zilver. De huizenmarkt komt onder druk. “We kunnen de volgende echte Grote Depressie beleven.” Zegt Gregory Mannarino.