Overheden zijn economische manipulators:

 

Omgekeerde piramide van schulden:

De politieke overheersing in Venezuela, en de hoge inflatie, is een goed voorbeeld om onze nabije toekomst te leren kennen. Medio vorige eeuw nog in grootte de vierde economisch natie van de wereld, verkeert nu in een toestand van onomkeerbaar verval. Met een in tweeën gedeelde economie van welvarende, en niet welvarende mensen, welke laatsten het maar hebben opgegeven en de eersten hun eigen weg volgen, onafhankelijk van de overheid.

 

De omgekeerde piramide van schulden in de wereld zal omvallen. De uiteindelijke instorting kan nog enige tijd op zich laten wachten voordat deze plaats vindt. Het is maar zelden, dat een economie zo sterk als de Amerikaanse of de EU, in een tijdbestek van een nacht instort. Maar het valt niet te ontkennen dat grote problemen broeien. Een enkele krantenkop kan reeds de vonk voor een inferno veroorzaken. Als dat gebeurt, zullen de wereldwijd gediversifieerde spaarders het nog wel overleven.

 

Er zijn voorbeelden ten overvloede van dit inzicht. Toen in Venezuela de economie instortte, overleefden alleen de mensen met hun geld buiten de grenzen van de natie. Ze waren snel in staat zich te heroriënteren, om welvaart te creëren, en hun leven voort te zetten. Als gevolg daarvan, hebben veel burgers de hoop en illusie verloren ooit nog in staat te zijn het “systeem” weer te vertrouwen.

 

Inflatie speelt een grote rol in de Venezolaanse economie. Vanwege de enorme overheidsuitgaven en het drukken van te veel geld, stijgen de prijzen per week. Dat is de oorzaak van de instabiele economie. Hoe Venezuela zover is kunnen komen is vergelijkbaar met wat er nu gebeurt in Amerika en Europa. De Venezolaanse overheid is een economische manipulator. Tot de fiscale ineenstorting, controleerde de regering de oliemaatschappijen. Bureaucraten bepaalden wie wat kreeg, en hoeveel.

 

Acties hebben gevolgen. In het openbare beleid is het onmogelijk om te zeggen wat de gevolgen zullen zijn. Er is te veel waanzinnigheid, en te veel rook. Dikwijls resulteert het beleid, gebaseerd op duidelijke en voor de hand liggende doeleinden, volledig in strijd met deze doelstellingen. Verbod op alcohol bijvoorbeeld, verhoogde het aantal dronkaards. De oorlog tegen drugs, heeft de winst van de drugshandelaren vergroot. De oorlog tegen armoede, heeft armoede respectvol gemaakt, zelfs zeer aantrekkelijk voor arme mensen. De oorlog tegen het terrorisme, heeft waarschijnlijk een miljoen anders gezond denkende, en verstandige moslims, veranderd in groepen die nu met enthousiasme objecten in westerse landen opblazen. Hoewel de exacte gevolgen van het openbare beleid onduidelijk zijn, zijn de patronen overduidelijk.

 

Hoe meer overheid er is, hoe actiever, ambitieuzer en overbodiger het wordt, des te meer wordt afgetrokken van het totaal in menselijk geluk. Onlangs hebben zo’n miljoen teleurgestelde mensen gedemonstreerd tegen de regering van Nicolas Maduro in Venezuela. Het was de ‘Moeder van Alle Protesten’, werd gemeld. Wat was hun ontevredenheid?

 

De inflatie beloopt ongeveer 700% per jaar. Vorig jaar daalde het bbp met 19%. Levensmiddelen – bonen, rijst, brood – verdwijnen. Gezinnen steken de grens over naar Colombia om toiletpapier te kopen. Ziekenhuizen hebben geen medicijnen, geen apparatuur, zelfs geen rubberen handschoenen en ontsmettingsmiddelen. Soms hebben ze geen elektriciteit. Dood van premature baby’s is in de afgelopen vijf jaar met 10.000% toegenomen. Hoe maakte een land zo’n puinhoop van zichzelf? In zekere zin was het land slachtoffer van het eigen succes, en werd daardoor slachtoffer van het zelf inflikte verkeerde oordeel.

 

Het succes begon in 1914, toen werd het eerste olieveld aangeboord. Het geld volgde. In de jaren vijftig functioneerde Venezuela met een principieel marktgerichte overheid, en werd gekwalificeerd als ‘s werelds vierde rijkste land, in termen van het bbp per hoofd van de bevolking. Wel, heeft het land de grootste bewezen oliereserves in de wereld – 297 miljard vaten van dat spul, in vergelijking met 267 miljard vaten in Saudi-Arabië.

Maar, geluk maakt het mogelijk slechte resultaten te creëren. Met de olierijkdom kon Hugo Chavez – win-lose deals over de hele economie opleggen. De belangrijkste industrieën werden genationaliseerd. Prijscontroles werden ingevoerd. Rijkdom werd herverdeeld.

 

Win-lose deals kunnen rijkdom herverdelen, maar alleen zolang win-win deals het creëren. Neem de win-win-deals weg en de rijkdom loopt snel terug, zoals in Cuba en de Sovjetunie. Nu is de tank in Venezuela ook leeg.

 

Bananenrepubliek:

Het maakt niet uit wat je het noemt – de overheid is altijd een medium om voor weinigen – de insiders – de massa – de outsiders – te exploiteren. De weinigen gebruiken elk hulpmiddel dat hen ter beschikking staat, om met afleidingsmanoeuvres de naïeve menigte te manipuleren. De doorsnee burger heeft zelden een idee van wat er aan de hand is, en heeft weinig belangstelling voor wat gaande is. Zolang hij krediet krijgt voor een nieuwe auto en een held die belooft zijn vijanden te verslaan, zal de gewone man met bijna alles tevreden zijn.

 

Maar de Venezolaanse auto-industrie is verwoest. En er is geen krediet beschikbaar. Dus er zijn weinig nieuwe auto’s op straat, en veel van het publiek heeft zich tegen de regering gekeerd. Het is niet verbazingwekkend dat het beleid Venezuela heeft verwoest. Dat beleid heeft Amerikaanse economen en politici verheugd, die graag zelf ook hun win-lose-aanbiedingen willen opleggen.

 

In 2007 heeft de Nobelprijs winnende econoom Joseph Stieglitz, het “positieve beleid” in gezondheid en het onderwijs van de regering van Chávez geprezen. En in 2011 schreef Bernie Sanders:

 

Tegenwoordig is de Amerikaanse droom in Zuid-Amerika beter gerealiseerd, bijvoorbeeld in Ecuador, Venezuela en Argentinië, waar de inkomsten daadwerkelijk meer gelijk zijn dan in het land Horatio Alger.

 

Wie is nu de Bananenrepubliek?

 

Sanders had geen idee van wat er echt in Venezuela gebeurde. Maar hij was juist over wat in de VS en de EU gebeurd. Ze zijn beiden op weg om een ​​bananenrepubliek te worden. Maar dan zonder bananen.

 

Economische manipulators:

De Venezolanen hebben geen vertrouwen meer in het fiat geld van de overheid, en ondertussen hebben ze dit uit eigen ervaring goed begrepen, d.m.v. het monetair beleid van hun overheid. Een beleid dat vergelijkbaar is met wat de FED en de ECB toepassen, wat niet betekent dat je een goud of zilver bug moet worden, maar wel dat je deze activa moet gebruiken, om op eenvoudige wijze je vermogen te beschermen.

 

In Venezuela weet je tenminste wel waar je aan toe bent; politici zijn oplichters en bureaucraten zijn incompetent, zo niet dan wel helemaal gek. Je moet dus om jezelf te beschermen, op de een of andere manier om ze heen door hun regels te ontwijken. Je weet dat de overheidscijfers leugens zijn en beloftes niet worden nagekomen. Je weet wat je met hun valuta moet doen, zien dat je er zo snel mogelijk van afkomt.