Bezuinigen is verkeerd – Failliet gaan is beter:

 

Bezuinigingen is het verkeerde medicijn:

De schuld moet omlaag, maar het omlaag brengen van de schuld gaat gepaard met een krimpende economie en meer werkeloosheid. Dat is het grote probleem en de rest is detail.

De centrale planners zijn volledig incompetent te begrijpen wat ze moeten doen. Dat betekent dat we heel voorzichtig moeten zijn met elke actie die ze besluiten te ondernemen. Bezuinigingen en het verlagen van de rente is het verkeerde medicijn; ze verlengen de recessie en uiteindelijk eindigt die in een depressie.

Het betere medicijn bestaat uit; voor onbepaalde tijd geen enkel begrotingstekort te accepteren, lagere belastingen, eenvoudiger belastingsysteem 10 – 20% voor iedereen, geen aftrekposten, geen subsidies en geen minimumlonen, in plaats daarvan salarissen op basis van inbreng en prestaties.

Minder regels verkleint de bureaucratie en maakt het leven eenvoudiger voor de burger, het bevordert de groei van ondernemingen. Het zijn voorwaarden die garanderen dat de overheid niet meer boven haar stand leeft. In de grondwet moet worden vastgelegd dat de staat de uitgaven onder de inkomsten uit belastingen houdt, aangevuld met de verplichting overschotten te creëren voor onvoorziene omstandigheden.

Het wereldwijde fiat valutasysteem heeft bewezen een mislukking te zijn, een monetaire hervorming zal moeten plaatsvinden. Geld met intrinsieke waarde is nodig om het monetaire vertrouwen te herstellen. Deze maatregelen zullen de financiële crisis kunnen verhelpen. En als de wereld een democratie wil handhaven, mogen alleen de belastingbetalende mensen stemmen, om te voorkomen dat politici stemmen kopen door loze beloften welke tekorten veroorzaken.

 

“We hebben geprobeerd geld te besteden. We besteden meer dan we ooit eerder hebben besteed en het werkt niet… We hebben nooit onze beloftes goed gemaakt… Ik zeg na acht jaar van deze administratie dat we evenveel Werkloosheid hebben als toen we begonnen… En een enorme schuld om weg te werken. “

 

Deze wijsheid is niet van vandaag, deze werd in mei 1939 verklaard door de minister van Financiën van President Roosevelt, Henry Morgenthau.

 

“Oostenrijkers”: De stille-nakomelingen van “Oostenrijkse” en “bezuinigingen” t.w. iemand van de Oostenrijkse school gedachte, die in deze wereldwijde recessie de tekorten wil verminderen.

 

Elk geld dat niet wordt verdiend, zonder het zweet van eerlijke arbeid, is stimulans. Geld blijkt een destructieve rol in de geschiedenis te spelen. Er zijn geen voorbeelden – geen enkele, waar stimulans ware welvaart heeft geproduceerd. In plaats daarvan, als een natie gemakkelijk geld heeft, gaat het in de kortste keren meer uit dan het zich kan veroorloven; dat leidt tot meer problemen.

Gedurende economische achteruitgang slingeren middelmatige regeringen heen en weer tussen klassieke ‘stimulus’ en ‘bezuiniging’.

Links-leunende politici pleiten voor “Stimulus”, die zelden meer dan een vorm van welvaartsuitgaven creëert. Gewaardeerd in moeilijke tijden, maar het is extreem kostbaar en doet weinig voor de economie als geheel. Terwijl het tekort zorgelijk groeit. Dan komt de ‘bezuiniging’, meestal begunstigd door conservatieve politici.

 

“Bezuiniging” betekent gewoonlijk snijden en belastingverhogingen. Maar het duurt niet lang voordat politici, bureaucraten, publieke medewerkers en complicen overeenkomen dat ze de uitgaven niet echt willen verminderen. Meestal nemen ze onaangename bezuinigingen in onderwijs, welvaartsprogramma’s en – dienstverlening – de enige programma’s die het eigenlijk wel goed doen in een recessie, en belangrijk zijn. Eigenlijk uitgaven van het deel van de overheid die het geld niet in de zakken steekt van politici, bureaucraten, publieke medewerkers en corporate handlangers.

 

Neem een ​​voorbeeld van Margaret Thatcher (premier van de U.K. van 1979 tot 1990), die tegenwoordig erkend wordt voor haar grondige reorganisatie van de overheid, waarbij publieke werknemers, subsidies en staatsbedrijven werden gekort of afgeschaft. Ze verpletterde de invloed van de openbare vakbonden in het licht van wijdverspreide stakingen. Thatcher studeerde conservatieve grondregels, las en implementeerde Friedrich Hayeks The Road to Serfdom.

 

Ronald Reagan president van de VS van 1981 tot 1989 had veelal dezelfde strategie: belastingverlagingen en uitgavenverlagingen. Tijdens zijn presidentschap werd het hoogste Amerikaanse inkomstenbelastingtarief verlaagd van 70% naar 28%. Zijn poging om de uitgaven te verminderen werd door de links leunende democratisch gecontroleerde Congres afgewezen.

Uitgaven reducties moeten zich richten op onnodige uitgaven, diefstal en hebberigheid door politici, bureaucraten, publieke medewerkers en handlangers – niet op de overheidsdiensten, die de belangrijkste reden zijn voor het bestaan van de overheid.

Dit vereist een verandering van politieke inzichten, welke inzichten worden herkend wanneer de termen “stimulus” en “bezuiniging” verdwijnen uit discussie.

 

Politici beginnen te praten over ‘nationale trots’, zoals Vladimir Poetin deed in 2000 toen hij Rusland overeind hielp met de invoering van de 13% vlakke inkomstenbelasting. In het daaropvolgende explosieve herstel steeg de inkomstenbelasting van de Russische regering. In 2001, het eerste jaar van het nieuwe belastingstelsel, waren de inkomstenbelastingopbrengsten gestegen met een verbazingwekkende 46%! Dit had niets te maken met de olieprijzen, die dat jaar eindigde op 19,33 dollar per vat. In 2002 steeg de inkomstenbelasting nog eens met 40%, en de ruwe olie eindigde dat jaar op 29,42 dollar. In 2007 was de opbrengst uit de inkomstenbelasting 624% hoger dan in 2000, en Rusland was opnieuw een belangrijke wereldmacht geworden.

 

De Geschiedenis over bezuiniging en stimulering:

De eerste financiële crisis vond plaats in het Romeinse Rijk rond het begin van het tijdperk, toen Caesar Augustus (63BC-14AD) dit probeerde op te lossen met meer prikkels. Noch papiergeld noch de drukpers was toen uitgevonden. Dus, Augustus verhoogde de geldvoorraad op de enige manier die hij ter beschikking had; Hij liet slaven in de zilveren mijnen in Spanje en Frankrijk de klok rond werken! Dit extra geld leverde geen extra welvaart; Het veroorzaakt prijsinflatie. In ongeveer drie decennia verdubbelde de consumentenprijsindex van Rome. Toen de output van de mijnen niet verder kon worden verhoogd, was de volle neef van Augustus, Nero (37AD-68AD) aan het bewind. Hij regeerde van 54 tot 68 als de vijfde en laatste Romeinse keizer en hij had een nieuwe bron van stimulans gevonden, hij verminderde nl. het zilvergehalte van de munten. Deze bron van stimulus bleek ondoeltreffend, maar wel permanent. Tegen de tijd dat de barbaren de overheid overnamen bevatte de zilveren denarius bijna geen zilver meer. Ongetwijfeld was dit het einde van het Romeinse Rijk.

 

Een ander, eerder en dramatisch voorbeeld van stimulans-in-actie, was in Spanje in de 16e eeuw. De conquistadores hadden in die tijd hun geldaanbod gehonoreerd – door het te stelen. De galjoenen brachten enorme schatten uit Amerika, die de Spaanse geldvoorraad aanzienlijk en dodelijk verhoogden. De Spanjaarden hadden zoveel prikkels om niet te werken, waardoor ze hun gereedschap neerlegden. Waarom zouden ze werken? Ze konden alles kopen.

De ontdekking van een hele berg zilver in het midden van de 16e eeuw verzekerde een stimulansaanbod, welke bijna een eeuw duurde.

De resultaten waren voorspelbaar. Inflatie. In de “prijsrevolutie” van 1540 tot 1640 gingen de prijzen van levensbehoeften door heel Europa omhoog. In Engeland, waarvoor de meest betrouwbare gegevens bestaan, stegen de prijzen met 700%. En Spanje, waar 40 procent van de staatsbegroting werd gedekt met dit gemakkelijk geld, ging gedurende een periode van tien decennia vanaf 1557, om de 15 à 20 jaar failliet en bleven in de schulden. Spanje, net zoals het Romeinse Rijk, verwelkomde stimulans; Maar het kwam er ook nooit meer uit.

In deze periode was Spanje de rijkste en machtigste staat in Europa, met een wereldrijk dat zich uitstrekte van Californië en Peru in het westen naar de Filipijnen in het oosten – inclusief Portugal en het grootste deel van Italië en Nederland.

In de vroege 17e eeuw vluchtten de inheemse Spanjaarden naar Amerika om te ontsnappen aan verpletterende belastingen. Toen een waarnemer in de vroege 17e eeuw in Madrid zei:

 

“De galjoenen vertrokken op de 28e van de vorige maand, ik ben ervan overtuigd dat naast de mensen die om zakelijke redenen waren vertrokken, meer dan 6000 Spanjaarden naar Amerika vluchtten om de eenvoudige reden dat ze niet meer in Spanje wilden wonen.”

 

 

Vierhonderd jaar later blijft Spanje een mooi land voor een zonnige vakantie, om geld uit te geven maar niet te verdienen. Het behoort nu ook weer in de groep van landen die dicht bij een soeverein faillissement verkeren.

 

De enige rechtvaardige oplossing; Bezuiniging en belastingvermindering:

Er is maar een duidelijke oplossing welke de autoriteiten niet gebruiken: verspeel geen geld van belastingbetalers om de schuldencrisis op te lossen, dat levert alleen maar meer schuld op.

Onderzoek eerst wat deze puinhoop echt heeft veroorzaakt door de situatie grondig te analyseren, om de adequate oplossing te vinden en te ontdekken, dat bezuiniging en belastingvermindering het antwoord zal blijken te zijn.

Stimuluspakketten nodigen uit tot corruptie. Net als in Japan – bijna drie decennia in recessie – bouwden ze in de jaren 90-bruggen naar nergens, omdat de lokale politicus voor zijn kiezers werk wilde creëren.

Dezelfde fouten worden nu in het westen gemaakt! Er is genoeg om van te leren.

Maar als mensen belast worden de rommel die ze zelf hebben gecreëerd op te ruimen, verwacht dan geen werkbare oplossingen, zoals Einstein ooit heeft geschreven,

 

“Verwacht nooit dat de mensen die een probleem hebben veroorzaakt, het kunnen oplossen.”

 

Kortom: de economie moet worden herstructureerd, niet in leven worden gehouden door middel van meer schulden.

Historische feiten afkomstig uit ‘The Historie of Money’.

 

Nep Welvaart:

Toen de Spaanse galjoenen in de 16e eeuw terugkwamen uit de ontdekte Nieuwe Wereld met scheepsladingen vol gouden en zilveren munten, dachten de Spanjaarden met hun waardevolle buit, dat ze de grote loterij ‘El Gordo’ hadden gewonnen. Spanje had zoveel geld in kas dat ze hun landbouw en fabrieken verwaarloosden. Er was geen noodzaak meer om iets te produceren, omdat ze genoeg geld hadden om te besteden. Bijgevolg stegen de prijzen. Toen de stroom goud en zilver stopte en niets meer kwam, waren de Spanjaarden failliet, en beleefden achteruitgaan gedurende de volgende vier eeuwen.

 

Na het toetreden tot de Europese Economische Unie in de jaren ’80, werd Spanje door de EU gesubsidieerd om aan te passen aan het Europees economisch niveau. De socialisten onder PM Felipe Gonzalez besteedden dat geld aan infrastructuur en gebouwen, maar weinig of niets aan de ontwikkeling voor innovatie en technologieën om hun industrie te diversifiëren. Gonzalez bouwde wel voor zichzelf een grandioze villa voor toen ruim €4 miljoen aan de Atlantische kust in Marokko, naast het landgoed van het paleis van de Marokkaanse koning.

 

In Spanje verzorgde de bouwsector in 2004 ruim 17% van het bnp, toen opnieuw de socialisten aan de macht kwamen dachten ze nog steeds dat de bomen tot in de hemel konden groeien. Alhoewel, juist toen het goede moment was de economie aan te passen. Maar niets werd ondernomen door bv. meer diversificatie aan te moedigen. Waarom? Iedereen was tevreden, de huizenprijzen stegen door de hype van steeds hogere prijzen. De mensen konden huizen kopen met een tophypotheek t.w. 110% van de koopprijs, slechts een handtekening was voldoende om de koop te bezegelen, geen vragen over inkomen en uitgaven werden gesteld. De waarde van het onroerend goed zou immers na een jaar zeker 10 – 20% hoger zijn.

Politici, burgemeesters en hun counselors misbruikten op grote schaal in praktisch alle steden en dorpen van Spanje hun positie, met het op grote schaal witwassen van zwart geld via bouwprojecten. Door georganiseerde maffiose, hoogwaardigheidsbekleders, en ambtenaren werd een zwendel met bouwlicenties opgezet, om honderdduizenden huizen illegaal te bouwen in beschermde natuur en zeldzame gebieden ten koste van het milieu, unieke reservaten en landschapsschoon.

 

Jaren later verkeert het land nog steeds in een economische toestand die veel te wensen overlaat. Politieke leiders sloven zich uit om te pas en te onpas te vertellen dat het ergste van de crisis voorbij is, en rooskleurige tijden aanbreken. Waarom binnenkort de belastingen omlaaggaan, dat niet gebeurt. Ze rekenen erop dat het volk deze belofte een tijdje later vergeten zal zijn.

Honderden politici, burgemeesters, wedhouders, projectontwikkelaars, juristen en notarissen zijn inmiddels wegens fraude en corruptie in de gevangenis gezet, om daarna op borgtocht tegen inlevering van paspoort te worden vrijgelaten.

Het resultaat van de bouwfraude is; 27% – ongeveer 6 miljoen – werklozen. Ongeveer 2,5 miljoen huizen voor de verkoop, waarvan een groot deel niet is afgebouwd of op de verkeerde plaats staan. Verlaten bouwplaatsen met nutteloze bouwkranen zijn het bewijs van het ‘goede’ beleid. Echter zonder geld voor de natie en zonder ideeën trad PM Jose Luis Zapatero af, en werd opgevolgd door Mariano Rajoy van de conservatieve rechtse volkspartij. Zonder enige verbetering, en met een continuerende corruptie op nog grotere schaal.

 

Sinds eind jaren 1970 verkeert Spanje elke 8-10 jaar in een bouwcrisis. Toerisme, en huizen bouwen zijn de belangrijkste bronnen van inkomsten van het land. Elke tien jaar is er een overschot aan hotelaccommodatie en huizen. De niet afgebouwde miljoenen huizen, als gevolg van de huizencrisis van 2008, zijn tien jaar later voor het merendeel onverkocht. Desalniettemin wordt sinds 2016 weer volop nieuwgebouwd. Het goedkope geld en de gemakkelijk verkrijgbare leningen zijn wederom de motivering om op grote schaal nieuwe urbanisaties met honderden huizen te bouwen. Nu de markt in retractie verkeert, is het wachten op de volgende instorting. Genoeg banken gingen vanwege de overvloed aan gefinancierde bouwprojecten failliet, maar dat is verleden tijd, nu is het anders! Of, misschien toch niet?

 

De werkelijkheid:

Nu de realiteit is doorgedrongen en het schip van staat zinkende is, zou je mogen verwachten dat de mensen inmiddels hun reddingsvesten hebben aangetrokken en beginnen na te denken over wat nu te doen. Vergeet het maar, ze kijken naar hun regering voor hand-outs, waarvoor de westerse centrale banken zo’n $ 1 miljard per uur drukken. Want – alle PIIGS-landen en de meeste andere westerse landen inclusief de VS, zijn blut en failliet.

Ondertussen, houden de centrale banken de gratis geldstroom gaande. Volgens de recente boekhouding, zijn inmiddels sinds 2008, 15 biljoen euro aan subsidies, zinloze reddingsoperaties besteed. De banken in Spanje kraken als oude meubels – maar voor hoe lang nog? Wacht nog even – om te zien wat er gebeurt als meer hypotheken in verzuim vervallen.

De centrale planners hebben helaas nog steeds niet het goede idee gevonden wat er werkelijk gedaan moet worden. Elke politicus suggereert de gebruikelijke remedies, zoals meer onderwijs, herscholing en investeringen in infrastructuur. Maar er is geen bewijs dat een van deze ooit het gewenste effect heeft geleverd. Het antwoord voor deze depressie, – want dat is het technisch allang – is gewoon een erkende depressie zonder overheidsinvloeden. Want dat verlaagt de prijzen van activa, de rente en de consumentenprijzen. Dat maakt het interessant voor investeerders en mensen uit het bedrijfsleven om nieuwe projecten op te zetten, die de broodnodige werkgelegenheid creëren.

Inmiddels is duidelijk; de stimuleringsmaatregelen werken niet. Geld dat niet wordt verdiend, zonder het zweet van eerlijke arbeid is stimulus. Geld lijkt een destructieve rol te spelen in de geschiedenis. Er zijn geen voorbeelden – geen enkele – waar stimulus echte welvaart heeft geproduceerd.

Zodra een natie gemakkelijk geld uitdeelt, geeft het in de kortste keren meer geld uit dan het zich kan veroorloven, het levert alleen nog meer problemen. Tijdens een economische teruggang stuiteren middelmatige regeringen heen en weer, tussen de klassieke “stimulus” en “bezuiniging” maatregelen. De cycli van “stimulus” en “bezuiniging” leiden uiteindelijk tot meer uitgaven en hogere belastingen. Het heeft nooit gewerkt. Dus wat is de oplossing? Minder uitgeven en lagere belastingen.

De rijken meer te laten betalen werkt ook niet. Nu doet het er niet meer toe, niet tot dat het hele systeem is ingestort. En dat is de reden waarom ineenstorting onvermijdelijk is. Het tarief van de marginale belasting wordt hoger en hoger. De belastinggrondslag – het aantal belastingbetalers – wordt kleiner, de inkomsten uit belastingen nemen af. De overheidsschulden stijgen totdat vroeg of laat de rente stijgt, omdat de kredietverstrekkers zich realiseren dat er geen kans overblijft waarop ze ooit hun geld nog terugkrijgen. Dan komen onvermijdelijk nog vaker en grotere volksopstanden, zoals met regelmaat voorkomen in Griekenland. Portugal, en Spanje.

Wanneer zal dit alles voorbij zijn? Wie weet het? Maar de kans wordt met de dag groter dat het gaat gebeuren. Tegen de tijd dat overheden de laatste belastingbetalers volledig hebben uitgekleed, de economie niet meer onder controle is, dan is het einde nabij. Een verandering ten goede zal dan volgen.

 

Wie zijn de criminelen die ons geld beheersen?

Deze video vertelt hoe de hypotheek zwendel werkelijk werkt.

Een 400.000 hypotheeklening groeit direct naar 4 miljoen, en verder!

Als de eigenaar van het huis in verzuim is, heeft hij na 90 dagen alles volledig betaald, maar hij weet dat niet.

Luister naar deze duidelijke uitleg door een insider expert, hoe deze oplichterij werkt.

Het geheim waarvan de Banken WILLEN DAT JE NIETS WEET: De Waarheid over je huishypotheek.